دهـم امـامِ غـریبی که جود کارش بود            زمین سامـره امـروز بی قـرارش بود

اگرچه آخرِ عمری غـریب و تنهـا شد            ولـی دقـایـق آخـر پـسـر کـنـارش بود

مـلائـکه همه پـوشیـده‌اند رخـت عـزا            برون ز هُجره اجل هم در انتظارش بود

نبود مـانـدنِ در کـاروان سرا، جایـش            کسی که عالم هستی در اختیارش بود

شکست حُـرمتِ او را ستـمگری ظالم            به مجلسی که فقط آه، غم گسارش بود

امـامِ طـاهـرِ ما را تـعـارفِ مِـیْ کـرد            همان کسی که نجاسات، زهرِمارش بود

سه بار دشمنِ دون حمله کرد بر قتلش            پیـمبر آمد و اینجا خلاصه یـارش بود

ولی حسین خودش بود و نیزه و شمشیر            که خواهرش نگران بود و داغدارش بود

رسید شمر و سرش را برید و بر نی زد            همان دقیقه که ارباب، احتضارش بود